استاندارد سختی ریل های راه آهن

ریل ها اجزای اصلی مسیرهای راه آهن هستند. عملکرد آنها هدایت چرخ های لوکوموتیو و وسایل نقلیه به جلو است ، فشار زیادی از چرخ ها را تحمل می کند و آن را به خواب آور منتقل می کند. ریل ها باید یک سطح نورد مداوم ، صاف و کم مقاومت را برای چرخ ها فراهم کنند. در راه آهن الکتریکی یا بخش های بلوک اتوماتیک ، ریل ها همچنین می توانند به عنوان مدارهای پیست خدمت کنند.

برای ریل های فولادی معمولی ، مانند ریل های مشترک U71MN ، سختی سطح سر ریلی به طور کلی لازم است {1}} HBW (سختی برینل) باشد. پس از عملیات حرارتی و سایر فرآیندهای دیگر ، سختی سطح سر ریلی را می توان به {2}} HBW افزایش داد تا مقاومت سایش و مقاومت در برابر خستگی ریل ها را افزایش داده و تقاضای رو به رشد حمل و نقل راه آهن را برآورده کند.

در راه آهن پر سرعت و راه آهن های سنگین با سرعت خط بالا و وزن محور بزرگ ، از ریل های فولادی آلیاژ مانند U75V استفاده می شود و معمولاً برای رسیدن به 350-400 HBW ، سختی سطح ریلی مورد نیاز است. به عنوان مثال ، سختی سر ریلی برخی از ریل های ریلی با سرعت بالا در کشور من با سرعت 350 کیلومتر در ساعت در این محدوده کنترل می شود تا اطمینان حاصل شود که ریل ها هنوز هم می توانند عملکرد خدمات خوبی را تحت تأثیر مکرر و اصطکاک قطارهای پر سرعت حفظ کرده و وقوع آسیب و آسیب را کاهش دهند.

راه آهن امتیاز مشارکت به دلیل شرایط پیچیده کار و تأثیر مکرر و اصطکاک کشویی از قطارها ، نیاز به سختی سخت تری دارد. به طور کلی ، سختی سطح سر راه آهن نقطه باید به 380-450 HBW برسد. به عنوان مثال ، سختی سطحی قورباغه ریخته گری فولادی منگنز ، راه آهن قلب و راه آهن بال نباید در حالت ریخته گری کمتر از 200HBW باشد. پس از عملیات حرارتی ، سختی سطح کار ریلی قلب می تواند به {2}} HBW برسد تا از ثبات و قابلیت اطمینان مشارکت در هنگام عبور قطارها اطمینان حاصل شود.